ಮೂವತ್ತು ದಿನ ಹಾಗೂ ಒಂದು ಕ್ಷಣ (3)

ಮಿಯಾ ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಬಿಡೋಣ ಎಂದು ಒಂದು ಯೋಚನೆಯಾದರೆ, ಅದು ಹೊರಗೆ ಹೇಗೆ ಬದುಕೀತು? ಅದಕ್ಕೆ ನಾವೇ ಫ್ಯಾಮಿಲಿ. ಹೊರಗಿನ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಭಾಷೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಬೇರೆ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಅದನ್ನು ಹತ್ತಿರ ಸೇರಿಸುತ್ತವೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಅದು ಬೇರೆ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಜೊತೆ ಹೇಗೆ ಮಾತನಾಡೀತು ? ಇಲ್ಲಿವರೆಗೆ ಬಾಯಿಗೆ ತುತ್ತು ಹಾಕಿ ಬೆಳೆಸಿದ ಹಕ್ಕಿ, ತಾನೇ ಹುಡುಕಿ ತಿನ್ನಲು ಶಕ್ಯವೇ? ಹೀಗೆ ನೂರೆಂಟು ಯೋಚನೆಗಳು. ಇಂದು ಬೇಡ. ಇನ್ನೊಂದು ದಿನ ನಮ್ಮ ಜೊತೆಗಿರಲಿ. ನಾಳೆ ನೋಡೋಣ… ಹೀಗೆ ಮುಂದೂಡುತ್ತಾ ದಿನ ಕಳೆಯತೊಡಗಿದರೆ ಮಿಯಾ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಆಗಲೇ ೧೩ ದಿನಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಅದು ಹಿಕ್ಕೆ ಹಾಕದ ಜಾಗ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹಾರುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಕೂಡ ಮಾಡಿ ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ತಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು.

 

ಮೊದಲೆಲ್ಲಾ ತಾನೇ ಬಂದು ಮೈ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ನಿವಾರಿಸಲು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ ಮಿಯಾ, ದಿನ ಹೋದಂತೆ ಸಂಕೋಚ ತೋರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ದೂರ ಓಡುತ್ತಿತ್ತು. ತಿನ್ನಲು ಬೇಕಾದರೆ ಮಾತ್ರ ನನ್ನದೇ ಹಕ್ಕು ಎನ್ನುವಂತೆ ಜೋರು ಮಾಡಿ ಕೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ಇಡೀ ನಡುಮನೆ ಮತ್ತು ಡೈನಿಂಗ್ ಹಾಲ್ ಅದರದಾಗಿತ್ತು. ನಮಗೆ ಕೂರಲೂ ಅದು ಹಿಕ್ಕೆ ಹಾಕದ ಸ್ಥಳವಿರಲಿಲ್ಲ.

ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಯಾವಾಗಲೂ ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ಕುಳಿತು ಹೊರ ನೋಡುವುದನ್ನು ನೋಡುವಾಗ ಅದರ ಮನಸ್ಸು ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿತ್ತು ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ತಾನೇ ತಿನ್ನಲು ಬರುತ್ತದೆ. ಇನ್ನು ಹೇಗೋ ಬದುಕಬಹುದು. ೧೪ ದಿನ ಹೇಗೋ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಆಗಿದೆ. ನಮ್ಮ ಕೈಲಿ ಆಗಿದ್ದು ಮಾಡಿಯಾಗಿದೆ. ಇನ್ನು ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಬಿಡೋಣ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆವು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು, ಒಮ್ಮೆ ಹಣ್ಣು ತಿನ್ನಿಸಿ, ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ನಮ್ಮ ಹಿತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಹಕ್ಕಿಗಳಿಗೆ ಕಾಳು ಕೊಡಲು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದ ಹಕ್ಕಿ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟರೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಆಚೀಚೆ ನೋಡಿ ನನ್ನ ಮಗಳ ತಲೆ ಮೇಲೆ ಬಂದು ಕೂತು ಹಿಕ್ಕೆ ಹಾಕುವುದೇ? ಆಮೇಲೆ ಹಕ್ಕಿಗಳಿಗೆ ನೀರು ಕುಡಿಯಲ್ಲೂ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಪಾತ್ರೆಯೊಳಗೆ ಹಾರಿ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ, ಮೈ ಕೊಡಕಿಕೊಂಡು ಪೊದೆಗಳ ಸಂದಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಯವಾಯಿತು.